Het fenomeen van het bezoeken van familieconcerten: "Als mijn vader er ooit niet meer is, zal ik mij vooral de concerten herinneren waar we samen naartoe gingen."

Nog maar een paar dagen geleden ging er een virale video over de hele wereld waarin een man en een vrouw op de kisscam van een Coldplay-concert te zien waren terwijl ze vreemdgingen. Tegelijkertijd is er tijdens concerten een groeiend fenomeen: samen met familie genieten van livemuziek . Om conflicten te voorkomen, is het beter om voor het laatste te kiezen. Want wat is er beter dan te midden van duizenden vreemden zingen met iemand die je je hele leven al kent?

Bruno Gutiérrez weet hier alles van en beschouwt zichzelf als AC/DC 's grootste fan. Hij heeft ze talloze keren live gezien, de eerste keer in 2000, toen hij 17 was. De eerste keer dat hij mee wilde, was hij 13, maar ze lieten hem niet gaan. In 2009 stond zijn moeder erop dat ze samen naar de show zouden gaan, een plan waar Bruno's zus later ook aan meedeed.

Hij herinnert zich dat hij heel aandachtig naar hen luisterde tijdens dat concert – zijn zus was toen net 18 geworden – maar ze genoten ervan als nooit tevoren. Of dat dachten ze tenminste, want nu, juli 2025, zijn Bruno, zijn moeder en zijn zus terug bij het AC/DC-concert in Madrid, en ze hebben het weer geweldig samen gehad.

"Het is 15 jaar geleden, en het feit dat we hier met z'n drieën weer kunnen zijn, is een geweldig gevoel." Toen hij het nieuws zag dat AC/DC terugkeerde naar Madrid, stuurde hij een berichtje naar zijn moeder: "Ze nam niet op, ik zag meteen een telefoontje van haar binnenkomen. Zij was het die erop stond dat we gingen," zegt Bruno, die met warme herinneringen terugdenkt aan die dag. "Tijdens het concert omhelsde ik mijn zus, ik omhelsde mijn moeder... Ik weet het niet, gewoon om de cirkel een beetje rond te maken," grapt hij, voordat hij zich herinnert hoe zijn 66-jarige moeder op een gegeven moment tijdens de show overeind zat.

Een van zijn mooiste herinneringen aan die dag was een meisje dat naar haar moeder toe kwam en haar vertelde hoe ontroerd ze was om haar met haar dochter te zien. "Ze vertelde haar dat ze onlangs haar moeder had verloren en dat het haar daarom erg aan haar deed denken, omdat ze vroeger samen naar concerten gingen. Het was heel leuk," herinnert Bruno zich.

Nacho Córdoba , hoofdpromotor bij het ticketbedrijf Live Nation, legt uit dat ze weliswaar niet officieel bijhouden met wie hun ticketkopers meegaan, maar dat ze wel hebben gemerkt dat het aantal gezinnen dat naar de concerten gaat die ze zelf organiseren, over het algemeen is toegenomen.

Hij legt uit dat deze relatief nieuwe trend over het algemeen twee kanten heeft. Aan de ene kant is er de nostalgiefactor , met ouders die hun kinderen hebben laten kennismaken met legendarische bands zoals Hombres G, of, meer specifiek, AC/DC. Aan de andere kant zijn er die "grote evenementen", zoals Córdoba ze definieert, waar kinderen misschien meer van genieten, zoals concerten van Taylor Swift of Aitana , bijvoorbeeld, en die vaak worden bijgewoond door ouders of andere familieleden.

Op 30 en 31 juli gaf voormalig Triunfo-ster Aitana twee megaconcerten in Madrid, in het Riyadh Air Metropolitano, nadat het concert twee jaar was uitgesteld vanwege diverse complicaties. Onder een brandende zon en midden in de zomervakantie verdrongen honderden gezinnen zich rond het stadion om naar binnen te mogen.

Livemuziek verjongt, zo zeggen ze, en dat lijkt ook zo. Carmen Pérez (23) ging als tiener met haar vader naar concerten. Haar eerste concert was tijdens Justin Biebers Stadium Tour in Cardiff in 2017. "Het maakte echt een verschil voor me dat ze me lieten gaan, want ik had het niet verwacht, en sindsdien weet ik hoe cool het is. Ik maakte vrienden in de rij, en mijn vader raakte ook bevriend met een paar andere vaders daar," herinnert ze zich met weemoed.

Nu, bijna 10 jaar later, heeft ze haar 12-jarige nichtje Lucía kaartjes gegeven voor Aitana's concert in Madrid: "Om haar cijfers te vieren." Ze reizen vanuit Algeciras en worden vergezeld door Juan, Carmens partner. "Eerlijk gezegd beschouwde ik mezelf op geen enkel moment tijdens het concert als volwassen," lacht Carmen. "Alleen toen ik haar hand moest vasthouden zodat ze niet verdwaald zou raken in de metro. Maar tijdens het concert zelf merkte ik het leeftijdsverschil niet; we zongen allebei . De ervaring is eerlijk gezegd niet veel veranderd: ik heb er net zo van genoten als 10 jaar geleden met mijn vader," zegt ze.

Een ander voorbeeld was de 22-jarige Iñaki Reina , die met zijn moeder, Mónica , en zijn tante uit Pamplona was gekomen. Gevraagd naar de reden waarom hij met hen meeging, vermijdt Iñaki sentimentaliteit, geholpen door een grapje: "Het zijn leuke mensen, ik vermaak me prima, en aangezien zij alles betalen, nou ja... laten we ervoor gaan."

Haar moeder heeft echter, op 51-jarige leeftijd, geen enkele behoefte meer om haar bedoelingen te verbergen. "Als ze ouder zijn, willen kinderen niets meer met je doen. Dus als ze vragen: 'Gaan we naar Aitana?' Nou, dan gaan we naar Aitana. Wie het ook is." En ze besluit: "Ik zeg tegen iedereen hetzelfde: 'Ik ben hier om van mijn zus en mijn zoon te genieten. En als Aitana ook zingt, dan is het geweldig."

Vanessa was ook aanwezig bij het concert met haar partner en hun twee dochters, Ariadne en Adriana , van 14 en 10 jaar oud. "Ik krijg er kippenvel van om te zien hoe ze ervan genieten en hoe we het hebben voorbereid," zegt ze met een glimlach, terwijl ze alle vier dezelfde outfit dragen, speciaal voor de gelegenheid gemaakt, inclusief een bril met de tekst "Aitana", T-shirts en vriendschapsarmbandjes , en andere accessoires. "Alleen al de voorbereiding is super spannend," zegt haar moeder.

Vanessa zinspeelt hierop : rituelen vóór een concert zijn een belangrijk onderdeel van de gezinservaring . De 24-jarige María Juesas is het hiermee eens. Ze gaat al sinds haar zesde met haar vader naar concerten, aangezien hij ook drummer in een band was: "Bijna onbewust spelen of zingen we vaak onze eigen covers van de band die we thuis gaan zien. Met de gitaar, de piano... Voor en na het concert."

En de band die een gezamenlijk concert creëert, gaat verder dan de duur van de livemuziek, verder dan de dag zelf. Het kan maanden duren, als je wilt. De 23-jarige Xabier Guede gaf zijn moeder afgelopen kerst kaartjes om samen Dua Lipa live te zien, een van de weinige artiesten die ze gemeen hebben.

In hun geval betekende de complexiteit van het verkrijgen van kaartjes dat ze niet naast elkaar konden zitten, maar in plaats daarvan naast elkaar. "We zaten elke keer dat er een korte pauze was te WhatsAppen en zeiden: 'Dit was geweldig, ik vond het geweldig', dat soort dingen," herinnert ze zich. En, nogmaals, de momenten ervoor en erna: "Voordat we naar binnen gingen, waren we allebei zenuwachtig, en we praatten erover bij een drankje. Toen we weggingen, liepen we helemaal naar de metro, praatten en discussieerden we erover. Het was echt geweldig, het voelde alsof er een sterke connectie was," besluit ze.

"Ze kwam dat weekend vanuit Galicië naar Madrid, en we brachten veel tijd samen door. We brengen meestal ook tijd door met mijn vader en broer, en die tijd bracht ons echt dichter bij elkaar; het gaf ons de gelegenheid om over veel dingen te praten." Bovendien zorgen intergenerationele groepen die live naar dezelfde muziek luisteren soms voor komische situaties, zoals in dit geval: "Ze was terughoudender dan ik, omdat ik al naar een paar andere concerten was geweest. Ik wist niet of ik moest opstaan, klappen of dansen... En het is grappig dat ze zoiets zei als: ik weet niet wat ze zegt, want ze zingt in het Engels, maar ik heb me toch prima vermaakt."

Córdoba wijst erop dat we in een cruciale tijd leven voor dit soort ervaringen, en wel om twee belangrijke redenen. Ten eerste omdat de enorme diversiteit aan beschikbare muziek en de versterking van platforms zoals Spotify ervoor zorgen dat ouders ook meer openstaan voor alles en meer toegang hebben tot de favoriete bands van hun kinderen dan ouders van eerdere generaties.

Tegenwoordig reizen gezinnen met de auto en kunnen kinderen gemakkelijk muziek afspelen vanaf hun mobiele telefoon via Bluetooth. Vroeger werd het Duncan Dhu-album van je moeder als enige op repeat afgespeeld, en dat was het. Tegenwoordig leren kinderen bovendien al vanaf school meer over muziekcultuur, zowel uit het verleden als uit het heden, zegt Córdoba.

Aan de andere kant is "muziek de belangrijkste bron van vermaak voor iedereen geworden", merkt hij op. Er is een ware rage voor het bijwonen van liveoptredens en, in Córdoba's woorden, "iedereen wil erbij zijn en meedoen." "Daarom willen mensen erbij zijn, ongeacht of de groep meer of minder familiegericht is. En als je een gezin van vier hebt, zeg je: 'Ik laat niemand thuis.'" De ticketverkooporganisatie zegt ook te merken dat ouders niet langer alleen maar steun bieden, maar ook betrokken raken bij het concert zelf.

Hoewel, voor ouders is tijd met hun kinderen meestal meer dan genoeg. María Juesas herinnert zich dat haar vader haar leerde dat samen naar concerten gaan veel meer is dan alleen muziek . "Ik herinner me een Pearl Jam-concert in Londen, omdat mijn vader me de gunst had gedaan om met me mee te gaan, hij houdt er niet zo van. En de arme man was het meest enthousiast, zo niet het enige, toen hij de Pixies als voorprogramma zag. En net toen ze speelden, zei ik tegen hem: 'Papa, alsjeblieft, kun je me een cola uit de bar halen?' En toen hij wegging, speelden ze hun nummer "Here Comes Your Man ", maar hij relativeerde het. Dat soort dingen hebben me alles geleerd."

Dit zijn herinneringen die blijven, die bepalende momenten waar psychologen het over hebben, mijlpalen die voor altijd in ons geheugen gegrift staan. "Als mijn vader er ooit niet meer is, zal ik me de concerten herinneren waar we samen naartoe gingen," zegt María. "En wanneer ik alleen of met iemand anders naar een concert ga, zelfs een reggaetonconcert, waar hij de grootste hekel aan heeft, denk ik aan hem. Omdat hij de persoon is met wie ik het vaakst naar concerten ben geweest en degene die die traditie in mij heeft ingeprent. Hij is de persoon met wie ik het heb meegemaakt, en dat vergeet je nooit," zegt ze, verwijzend naar de band die ze met hem voelt via livemuziek.

En als het aan haar ligt, zal die traditie eeuwig voortduren: "Natuurlijk wil ik in de toekomst met iedereen naar concerten gaan, met mijn kinderen, mijn nichtjes en neefjes... Ik wil mijn nichtje meenemen. Ze laten me nog niet toe omdat ze te jong is, maar als ze groot is, ga ik het haar leren," grapt ze. En de waarheid is: als je het probeert, kom je terug.

Bruno deelt dezelfde mening: "Ik heb geen kinderen, maar als er in de toekomst een nichtje of neefje komt, voor zover ik ze kan beïnvloeden, bijvoorbeeld om ze muzikaal op te voeden, dan zal ik dat doen. En als ze op een dag niemand hebben om ze naar een concert te begeleiden, zou ik met ze meegaan, met mijn ogen dicht. Dat zou heel bijzonder zijn," fantaseert hij.

Livemuziek heeft de gave om rechtstreeks het hart te raken. Dit delen met degenen van wie je het meest houdt en die van jou houden, is alsof het universum je toewenst. "Ik denk dat je met muziek een verbindende herinnering creëert," zegt Nacho Córdoba. "En dat betekent dat ze het ook doorgeven aan de volgende generaties." María vat het op haar beurt nog krachtiger samen.

Soms heeft zelfs livemuziek de kracht om een moment vast te leggen dat nog niet, of nog niet helemaal, heeft plaatsgevonden. Uren nadat hij ons zijn verhaal had verteld, nam Bruno opnieuw contact met ons op. "Het was een geheim," zegt hij. Maar nu is het mogelijk om het te delen: "Bij het concert was mijn zus zwanger, dus we waren eigenlijk met z'n vieren in de familie." De erfenis blijft groeien.